2 Şubat 2008 Cumartesi


Ben kardan bir adam sevdim …gülüşü donuk kalbi kor sıcaklında …bir sabah güneş
doğdurdum dünyamıza kardan adam artık yoktu sularına karıştı göz yaşlarım …

Kardan adamım, seni gerçek sandım.

Kardan adamım, ben gerçekten vardım.

Kısgında olsam …kısınca ne dediğimi bilmio da olsam …gözüm bişiyi görmüoda olsa gerçeklere senden daha yakındada dursam hayallerine ortak olmasam da bağırsam da yorsamda üzsemde basen küsüp gitsemde fikirlerin bana ters gelsede benim düşüncelerim seni üzsede bu kadar zıt ken birbirimise yokmuş gibide olsam bu hikayede senden daha çok vardım. . Oysa bu hikayede sadece sen kahramandın…

Her çocuk erimeyeceğini bilmek ister kardan adamının buna inanmak ister sadece isterki yarınlardada kardan adam olsun yanında. Her çocuk bahçesinde onun olduğunu bilirken güvenle uyur.bahçesinde kardan bir adam varken kalbi sıcacık olur.her cocuk hikayeler yazar ona ve her cocuk kardan adamı eridiince ağlar …

ERİDİN …AĞLADIM…



yaptığı kardaN adaMı buzdoLabıNda sakLaMak isteyeN küçük bir kızıN çocuksu iNaNcı(!) iNadı (!)ve safLığıyLa(.!.)...

Hiç yorum yok: